Terugblik: Pieter Heerema in Vendée Globe

Heeft u ook momenten van doodsangst gehad?

Niet zo letterlijk. Ik heb wel een paar keer plat met de mast in het water gelegen en gedacht: holy shit, hoe kom ik hier uit? Als hij weer rechtop komt, wat is er dan nog over? Staat de mast er nog op, en de zeilen? En hoeveel water is er binnengekomen? Maar je hebt niet de tijd om na te denken over doodgaan. Het is vooral werken-werken-werken alsof er drie roofdieren achter je aan zitten. Echt slopend. Ik heb wel gehad dat ik na zo’n broach na het opruimen op mijn stoeltje neerzakte en anderhalf uur heb zitten janken.

Wanneer wist u dat het tóch ging lukken?

Dat weet ik niet precies, dat bouwde onderweg een beetje op. Na Australië besloot ik om de elektronische problemen te laten voor wat ze waren en de autopilot alleen nog op koers te laten varen, niet op de wind – via GPS, want ook mijn beide elektronische kompassen waren uitgevallen. Dat hielp al enorm. Het echte vertrouwen in de goede afloop kwam voorbij Kaap Hoorn. Dan heb je wel het gevoel dat je veel al hebt gehad. Al moet je ook dat laatste stuk niet onderschatten – nog achtduizend mijl met een enorme bult ellende door alle fifties, fourties, thirties, de doldrums én de Noord-Atlantische Oceaan, in wintertijd…

Hoe belangrijk was de support vanuit Nederland voor u?

In het begin had ik geen idee hoe groot de belangstelling was. Normaal, als je heel goed zeilt, staan er in Nederland tien mensen bij de prijsuitreiking. In Frankrijk is dat anders: bij de start in Les Sables d’Olonne waren anderhalf miljoen mensen. En met onze in elkaar geflanste Facebookpagina bereikten we uiteindelijk zo’n 1,7 miljoen mensen. Die belangstelling is toch een stimulans geweest. Ik was niemand van die volgers iets verplicht, maar toch ben ook ik daar gevoelig voor: je wilt je supporters niet teleurstellen.

Die belangstelling had overigens ook een keerzijde. Want als het mislukt, staan ze in Nederland vooraan om je neer te sabelen. Er was bij mij veel om neer te sabelen: te oud, te eigenwijs, duurste boot, te onervaren, wat denkt-ie wel? Als het mislukt was, was dát het verhaal geweest. Daar ben ik dan ook weer gevoelig voor en dat had een flinke kras gegeven. Dan was ik waarschijnlijk een maand of vijf ondergedoken. Die angst was zeker een drijver voor me.

De Vendée Globe zeilen willen zeilen is niet genoeg – het is ’n onbedwingbaar moete