Van zeilmeisje naar Laura Dekker: een terug- en vooruitblik met de veelbesproken zeilster

Voor dit interview in de nieuwste Nautique ontmoet ik Dekker in Medemblik, een tijdelijk verblijf vertelt ze me: de boot heeft een flinke onderhoudsbeurt nodig en daarom logeren Dekker en haar gezin een half jaar in Noord-Holland bij haar schoonouders. Geen zeilmeisje meer maar een volwassen vrouw met een partner én twee kinderen. De passie voor het zeilen is Dekker niet kwijtgeraakt: ze zit alsnog het liefst op het water, en het leven in een huis op land is zeker even wennen. Logisch ook, voor een mens dat de eerste vier jaar vanaf haar geboorte op zee heeft geleefd. Maar de wereld draait op dat wat we kennen en het leven van Dekker was – volgens de gemiddelde Nederlandse standaard – niet conventioneel te noemen. Het zijn dan ook die Nederlandse standaard en verwachtingen die het leven van Dekker in de loop van tijd op verschillende manieren hebben beïnvloed.

Geboren zeilster

Het verhaal van Laura Dekker begint bij haar ouders; twee avontuurlijke zielen die samen de wereld rondvoeren. Zeven jaar lang leefden de twee aan boord van een zeilboot gemaakt door de Nederlandse vader van Dekker. Geld verdienden ze door te werken op de plek waar ze aanmeerden; haar Duitse moeder als straatartiest en haar vader kluste bij als manusje-van-alles. Halverwege de reis werd Laura geboren. De kleine Laura kwam ter wereld in Nieuw-Zeeland en beschikt dus over de Nieuw-Zeelandse én de Nederlandse nationaliteit. De ouders van Dekker wilden eigenlijk in Nieuw-Zeeland blijven, maar emigreren is lastig en uiteindelijk werd het besluit genomen om terug te varen naar Nederland, een reis die zo’n twee jaar duurt: Laura Dekker is vier of vijf wanneer ze uiteindelijk in Nederland aankomen.

Eigenzinnige opvoeding

Met een Duitse moeder die straatartiest is, en een Nederlandse vader die het liefst zoveel mogelijk tijd doorbrengt op het water, is het niet moeilijk voor te stellen dat de opvoeding van Dekker niet verloopt als die van de Nederlandse kinderen om haar heen. Laura had al vanaf jongs af aan een passie voor zeilen die 100% gesteund werd door haar ouders. Ook Laura’s zusje trok haar eigen plan: zij wilde op zevenjarige leeftijd naar een circusschool. “Mijn ouders hebben altijd een eigen weg gevolgd en dat wilden ze ons ook meegeven. Ze steunden ons in alles zolang het maar ons eigen idee was”, vertelt Dekker. “Ze hebben ons van jongs af aan gemotiveerd om dingen te doen die we wilden doen. We hebben ook geleerd om niet bang te zijn. De insteek was altijd: 'wat is het ergste dat kan gebeuren?' Als het niet gevaarlijk is voor jezelf of anderen dan was mijn vaders antwoord altijd: ga ervoor.”

Gedeelde droom

De droom van het gezin om weer op wereldreis te gaan lijkt verder weg te raken; wanneer Dekker zes is scheiden haar ouders en moest de kleine Laura een keuze maken. Maar voor de jonge Nieuw-Zeelandse was er geen sprake van twijfel: “Het was niet eens echt een vraag. Ik zou bij mijn vader blijven en we zouden samen de wereld rond zeilen.” Het vooruitzicht van de zeilreis motiveerde de vader van Dekker om op elk vrij moment aan de boot te werken: “We woonden in een caravan op het terrein van de werf. Mijn vader ging elke dag om 6 uur 's ochtends weg en kwam om 6 uur 's avonds thuis. Dan moesten we snel wat eten en vertrok hij weer, om tot 12 uur 's nachts aan de boot te werken. Hij had zo’n sterk verlangen om die boot af te maken; alles zodat we weer samen konden varen.” En die passie deelde Laura met haar vader; ook zij kon niet wachten tot ze samen het water op konden en de wereld over konden zeilen: “Ik kan me herinneren dat ik als kind onder die boot stond, met mijn toverstaf zwaaide en zei: hocus pocus pilatus pas, ik wou dat de boot af was – het was mijn droom om te reizen.”

Alles zeilen

Zelf was Laura ook constant bezig met het water: op haar zesde kreeg ze een Optimist waar ze zo’n anderhalf jaar mee vaart. Vervolgens krijgt ze op achtjarige leeftijd een Mirror van 4,5 meter; een boot die eigenlijk bedoeld is voor tieners. Haar vader vervangt het houten zwaard voor een stalen variant zodat de achtjarige ermee het water op kan. Op de werf waar ze wonen knapt Laura regelmatig oude bootjes op om ze vervolgens door te verkopen. In haar vrije tijd zeilt ze op de Nederlandse meren en ook voor een solotocht naar Engeland deinst ze niet terug. Hoewel de basisschool voor Dekker een positieve ervaring was, bood de middelbare school het tegenovergestelde: “Ik had niet veel vrienden meer en had helemaal niet de behoefte om erbij te horen. Voor mij was het super logisch om dan iets anders te gaan doen.” Uiteindelijk krijgt Dekker een Hurley 700 die klaar is voor een wereldreis: “Op een gegeven moment had ik een zeewaardig bootje, geld gespaard en heel veel ervaring opgedaan. Dus toen ik twaalf of dertien was dacht ik: waarom zou ik wachten als ik nu ook kan?” Haar ouders staan achter het plan: “Ik denk dat mijn ouders gewoon dachten: dit is ons kind en wij denken dat dit het beste is voor haar”. Pas op het moment dat ze bij de leerplichtambtenaar langsgaan start een mediastorm die ze van tevoren nooit hadden voorzien...

Het volledige verhaal lezen? Koop de nieuwste Nautique, vanaf morgen verkrijgbaar via tijdschrift.land of de betere boekhandel bij u in de buurt.